Astrolabios. Astronomía e literatura

Co desgusto  da anulación da vista ao observatorio de Cotobade por mor das antipáticas nubes recente poñémonos a redactar esta entrada do blog. Veña!, un bo xeito de lidar co baixón –co solciño morno que agora mesmiño loce nesta nosa Redondela—será lembrar o boísimo rato que onte pasamos.      Na aula de pintura do edificio Multiúsos da Xunqueira, no día en que arrincaba a campaña electoral, reunímonos un grupiño de persoas a debater sobre unha serie de textos seleccionados polo coordinador dos clubs de lectura de adultos das bibliotecas municipais. O título da proposta era “Astrolabios. Astronomía e literatura: unha historia de amor” –suxerinte, ¿non si?–; e precisamente falando desta pequena brincadeira  a modo de xogo de palabras e da importancia do astrolabio arrincou a sesión.           Jerónimo agasallounos co capítulo do libro de Neil MacGregor “La historia del Mundo en 100 objetos” (Debate, 2012) que o director do Museo Británico dedica ao astrolabio xudeu, un instrumento fabricado na España medieval.

ASTROLABIO JUDÍO  Astrolabio de latón, probablemente de España  [1345-1355 d.C.]         Esta maqueta portátil del firmamento tiene forma de un exquisito ins­trumento de latón circular y se asemeja un poco a un reloj de bolsillo de gran tamaño. Se trata de un astrolabio, y con él en las manos puedo sa­ber la hora, medir distancias topográficas o calcular mi posición en el planeta mediante el Sol o las estrellas; y, si tengo suficiente información, incluso hacer mi horóscopo... Ler máis

Inda que á hora de lelos os textos non parecían demasiados, a sesión fíxose moi curta para toooooodo o que levabamos para compartir. E si, comezamos con moita calma: comparando as temáticas e a forma de dous poemas de Emily Dickinson e de Thomas Transtömer; recreándonos a falar de “El Principito” e da lenda da “Dondella Luna”; ignorantes de que o tempo bulía, entregámonos a Alice Munro e a Asimov; mais, de súpeto, soaron dez badaladas na sala –metaforicamente, claro–  e nós sen aproximarnos á metade do noso cartaz...       Shakespeare (co precioso que era o seu soneto); o tigre de Blake e as estrelas de Clarke e de Wells; a Sociedade de limpadores de Cortázar (poderíamos ter enchido unha sesión comentando ese aparentemente inocente conto); o haiku, Ibn Hazm, , a saída do Sol de Donne (que romántico!) ¡Todo polo aire!      Do que si demos boa conta foi dos doces... ¡Non todo vai ser alimentar o espírito!       Grazas a Jerónimo e a Monroy;  a nosa fotógrafa Mercedes; e grazas tamén, e perdón, perdón, perdón... perdón,  a Juan. Que paciencia ten que ter con nós!!!!